Wiśniewska zna się na rzeczy, gdyż mieszka na Spitsbergenie od czterech lat. Przygnała ją na Svalbard miłość do starszego o trzydzieści lat Birgera Amundsena. Zamieszkała wraz z mężem w Longyearbyen ("Latem jest tutaj jasno i zimno, a zimą ciemno i bardzo zimno"). O wielu informacjach, które Autorka przytacza nie miałem pojęcia. Nie wiedziałem, że na Spitsbergenie nie wolno posiadać kotów, gdyż te mogą się zarazić wścieklizną od lisów polarnych. Nie pamiętałem o katastrofie samolotu czarterowego z 29 sierpnia 1996 roku, który uderzył w zbocze Operafjellet (nikt nie usłyszał odgłosu uderzenia), czego rezultatem była śmierć wszystkich 141 ludzi na pokładzie. Nie miałem pojęcia o tym, że w Longyearbyen (mieście Longyeara) najliczniejszą mniejszość stanowią raczej skryci i izolujący się od innych mniejszości Tajowie. Iloma Wiśniewska dokładnie opisuje opuszczoną w pośpiechu od 1998 roku osadę górniczą Pyramiden, w której Rosjanie stworzyli coś na kształt komunistycznego mikrokosmosu. Akurat Pyramiden byłby miejscem, które bardzo chciałbym odwiedzić gdybym kiedykolwiek zawitał na Spitsbergen. W końcu jest to najprawdziwsze miasto-widmo, a w pomieszczeniach ongiś tętniącej życiem Piramidy wciąż znajdują się przedmioty powszechnego użytku pozostawione przez osadników w takim stanie jak w 1998 roku. Niezmiernie intrygujący jest także rozdział o kulisach powstania i barwnej historii Polskiej Stacji Polarnej w Hornsund, gdzie praktycznie co roku przebywają polscy naukowcy. No i rzecz jasna otwarty pod koniec 2008 roku Globalny Bank Nasion w którym (w temperaturze -18 stopni Celsjusza) znajduje się siedemset siedemdziesiąt tysięcy rodzajów nasion roślin jadalnych na wypadek globalnego zaniku gatunków w następstwie jakiegoś globalnego kataklizmu (największy skład nasion i depozyt tychże ma ogarnięta wyniszczającą wojną domową Syria).
Osobiście chyba najbardziej zaintrygowała mnie tragedia w Svenkshuset (Szwedzkim Domu), która miała miejsce w 1872-73 roku. Lubię takie historie, zatem przytoczę ją tutaj w skrócie. Svenkshuset to najstarszy dom na Spistbergenie. Zimą 1872-73 roku umarło w nim 17 mężczyzn, obywateli Norwegii. Ciała były owinięte brezentem, inne spoczywały na krzesłach, w łóżkach, na podłodze. Wpierw podejrzewano szkorbut, ale rozwiązanie zagadki okazało się o wiele bardziej groteskowe. Nieszczęśników zabiło spożywane jedzenie, a konkretnie puszki zalutowane ołowiem. Ołów skaził żywność i mężczyźni, którzy ją spożywali umierali jeden za drugim. Wyjaśniło się to dopiero w 2008 roku po analizie szkieletów pechowych mieszkańców Szwedzkiego Domu.
Fascynująca książka o fascynujących mieszkańcach Spitsbergenu i historiach związanych z archipelagiem Svalbard (zarówno tych mrocznych, jak i bardziej zabawnych np. dokarmianie niedźwiadka polarnego przez Birgera, reakcja naukowców z Polskiej Stacji Polarnej na wybuch stanu wojennego w Polsce 13 grudnia 1981 roku). Chętnie wrócę do niej kiedyś raz jeszcze, bo wyspy są opowieściami, a opowieści wyspami.
"W centralnym punkcie miasta (Pyramiden) stoi pomnik Lenina. Tylko głowa, ale wyniesiona na kilka metrów. Teraz jest szara, ale archiwalne zdjęcia pokazują, że wcześniej była pomalowana na złoto i połyskiwała w tym niezachodzącym słońcu jak cerkiewna kopuła." - cytat z książki.
