Castle Party 2014 (fotorelacja)

Zdecydowałem się po raz pierwszy pojechać na osławiony Castle Party 2014. W zasadzie decyzję o przyjeździe na festiwal podjąłem, gdy pojawiły się pierwsze informacje o line-upie tegorocznej edycji. Chciałem koniecznie zobaczyć występ Sui Generis Umbra, gdyż ich mroczna elektronika przemawiała do mnie od dawna. Poza tym nie zaszkodzi zobaczyć kolejny raz Portugalczyków z Moonspell, Francuzów z Alcest czy naszych krajanów z Blindead czy Christ Agony. Nie przypadkowo wymieniam składy parające się ciężkim graniem czy te które kiedyś tak grały (Alcest), gdyż słucham od zamierzchłych czasów głównie metalu, ale lubię wzbogacać jadłospis o nowe składniki muzyczne. Wbrew zasłyszanym tu i ówdzie bezsensownym twierdzeniom o rzekomej 'wrogości' między środowiskiem gotyckim/dark independent a metalowym niczego takiego nie doświadczyłem. Faktem jest, że festiwal Castle Party stał się imprezą muzyczną coraz bardziej otwartą na ciężkie brzmienia i osobiście życzyłbym sobie aby tak pozostało. Każdy znajdzie tutaj coś dla sobie, a zespoły, które nas nie interesują zawsze można sobie odpuścić.

Trzydniowy karnet na festiwal kupiłem kilka miesięcy temu, ale nie pomyślałem o tym aby załatwić sobie wówczas nocleg. Rezultat był z góry do przewidzenia: nastawiłem się na dwudniowy nocleg pod gołym niebem (bez namiotu, po prostu nocne wędrówki od miejsca od miejsca... i zabawa wspomagana dużymi dawkami kofeiny i tauryny aż do rana). Z festiwalowej niedzieli postanowiłem w ogóle zrezygnować, bo stwierdziłem, iż fizycznie nie podołam - inna sprawa, że program niedzielny nie przykuł mojej uwagi (poza Obscure Sphinx, który to zespół widziałem już na żywo bodaj 3-4 razy). Także niniejsza (foto)relacja będzie obejmowała jedynie piątek i sobotę - w moim przekonaniu dwa najciekawsze dni festiwalu. Jeszcze jedna mała dygresja: w festiwalach na powietrzu uczestniczę raczej rzadko preferując koncerty klubowe. Drażni mnie latanie pomiędzy dwiema scenami, odpuszczanie sobie interesujących kapel kosztem innych (bardziej interesujących), poza tym koncert klubowy jest przeżyciem bardziej intymnym, pozwalającym na bliższy kontakt z muzyką, ale w przypadku Castle Party 2014 z góry ustaliłem sobie priorytety. Piątek upłynął mi raczej na koncertach w dawnym Kościele ewangelickim, sobota odwrotnie - skąpana w żarze słońca Scena Zamkowa.

Piątek 18 lipca 2014 roku.

1) Theodor Bastard - Piątkowy Castle Party rozpocząłem od Theodor Bastard, rosyjskiej gatunkowej hybrydy będącej konglomeratem neo-folka, trip-hopu, darkwave'a i ambientu. Rosjanie mieli okazję zagrać całkiem niedawno w Poznaniu (10 czerwca, Dragon) i choć zostałem na ów koncert zaproszony to jednak nie stawiłem się. I pomimo że żar lał się z nieba Rosjanie dali znakomity występ, który mnie oczarował. Bogate aranżacje i instrumentarium, mistyczne dźwięki zahaczające o world music, echa ethno-twórczości Dead Can Dance i Azam Ali, wreszcie fenomenalne wokale Yany Vevy, która często śpiewa w języku idiosynkratycznym. Lekkość wykonawcza, zdumiewająca finezja i przesycony delikatną elektroniką trans. Gitarzysta i założyciel zespołu Fyodor Svoloch stwierdził, że nigdy jeszcze nie grali w takiej spiekocie. Na dowód przynajmniej ze trzy razy oblał sobie głowę wodą z butelki. Chciałem sobie zakupić ostatni jak dotąd album Theodor Bastard "Oikoumene" (2012), ale cena okazała się zbyt zaporowa: 65 zł. Przesada.

2) Tenebris - Szybkie przenosiny do kościoła i wpadam na końcówkę koncertu Vedonist. Potem przerwa, powitania ze znajomymi, grzebanie na stoisku z płytami i powrót w świątynne mury. Łódzki Tenebris to ongiś jeden z weteranów polskiej sceny death metalowej, ale muzyka grana przez nich obecnie to niebanalny progresywny metal z kosmiczno-paleoastronomicznymi inspiracjami. Zespół nagrał w 2013 roku bardzo ciepło przyjęty krążek "Alpha Orionis", z którego zaprezentował kilka kompozycji. Wielowątkowy metal Tenebris na żywo zaskakuje, brzmi świeżo i bez nadmiernego przekombinowania. Szkoda tylko, że publika nie dopisała.

3) Pandemonium - Po Tenebris na scenie Kościoła ewangelickiego pojawili się kolejni weterani polskiego podziemia: black death metalowcy z Pandemonium, twórcy tak słynnych materiałów jak demo "Devilri" z 1992 roku i album "The Ancient Catatonia" (1994). Wielbicielom polskiej sceny metalowej tego zespołu nie trzeba przedstawiać. Z ich jadowitej, acz melodyjnej muzyki emanuje złowieszczy i pełen diabolicznego dostojeństwa nastrój. Potok czarnego szlamu coraz śmielej krążący po meandrach awangardy. Black metal i death metal w odpowiednio wyważonych proporcjach z doomowymi inklinicjami. Interesująca muzyka, doskonale odegrana na żywo, dobry kontakt z publiką.

4) Hazael - Największe piątkowe zaskoczenie, gdyż niedawno reaktywowany Hazael dał cholernie energetyczny koncert. Z tego co później wyczytałem na Masterfulu przed Possessed w Progresji także zaprezentowali się wybornie. Nie da się ukryć, że w muzyce istniejącego od 1990 roku Hazael odnajdziemy wpływy szwedzkiej sceny death metalowej a la Dismember, Unleashed, Entombed czy wczesny Tiamat. Mnóstwo mocarnej agresji, ale też miażdżące doom metalowe zwolnienia, zróżnicowane riffy i sporo melodii. Dynamika koncertu Hazael zbiła mnie z nóg - będę śledził poczynania koncertowe tej kapeli. Podobno już we wrześniu ruszą z trasą koncertową i usłyszymy ponownie mordercze wykonanie "Frozen Majesty" czy "Thor". Jedni z pionierów rodzimego death metalu wrócili w masakrującym stylu.

5) Christ Agony - Cóż mam napisać o koncercie kolejnych weteranów polskiego podziemia, czyli Christ Agony? Tutaj pretensjonalne peany, a w zasadzie pochwalne przymiotniki nasuwają się same: porywający, ciężki i do bólu profesjonalny. Uciekła mi końcówka koncertu tej uznanej w metalowym światku formacji, gdyż musiałem zmykać na Moonspell, ale Christ Agony od 1990 roku kierowane przez Cezara nadal pozostaje koncertową bestią. To zespół ogromnie zasłużony dla rodzimego black metalu, a brutalizm wokalny Cezara i Reyasha (znanego z Witchmaster i Supreme Lord) kładzie na łopatki. Nie wiem jak długo Cezar będzie jeszcze ciągnął Christ Agony (oby jak najdłużej), więc po prostu chodźcie na ich koncerty i kupujcie płyty.

6) Moonspell - Gwiazda piątkowego Castle Party 2014 oczywiście pokazała się z jak najlepszej strony. Moonspell jest znakomitym przykładem kapeli, która łączy gotyckie naleciałości z metalem. Któż ze słuchaczy ciężkich brzmień nie miał kiedyś do czynienia z "Wolfheart" (1995) czy "Irreligious" (1996)? Poza tym lirycznie kapela Fernando Ribeiro od początku swojego istnienia obracała się wokół wampiryzmu, lykantropii, mrocznej poezji i folkloru. Zresztą frontman Moonspell oprócz nagrywania muzyki i intensywnego koncertowania pisze wiersze i przesycone grozą opowiadania. Nie zabrakło oczywiście z pasją odegranych szlagierów Moonspell np. "Alma Mater", "Vampiria", "Full Moon Madness" (utwór ten wybrzmiał około północy!), "Ataegina" czy "Opium". Jak zawsze Fernando złapał fenomenalny kontakt z tłumnie zgromadzoną na Zamku publicznością. Nie obyło się bez trzymania polskiej flagi i miłych podziękowań dla Polaków, którzy wspierali Moonspell praktycznie od początku istnienia kapeli. Znakomity koncert obytego z graniem na żywo zespołu z bogatym dorobkiem płytowym. Nie pierwszy mój i nie ostatni.

Pierwszy dzień przetrwałem bawiąc się potem na imprezach gotyckich w Kościele i Sorento, a potem przysypiając na ławkach Bolkowa. Musiałem założyć na noc bluzę z kapturem i czarny trencz. Zniknęło nieznośne słońce, wrócił miły chłód.

Sobota 19 lipca 2014 roku.

7) Sui Generis Umbra - Cieszyłem się jak dziecko gdy eLL i Maciej Niedzielski zdecydowali się po latach niebytu kontynuować Sui Generis Umbra. Trzy płyty "Ater", "Amok" i "Coma" swego czasu narobiły sporo szumu wśród rodzimych fanów dark electro/dark ambient. Po dziś dzień najchętniej wracam do "Amok", gdyż jest to płyta wściekła, demoniczna i bezkompromisowa. Byłem zatem ciekaw jak zaprezentuje się na żywo odrodzone ze zgliszcz Sui Generis Umbra. Oczywiście performance/koncert Sui Generis Umbra okazał się jednym z najfajniejszych akcentów tegorocznego Castle Party, chociaż dokuczała słoneczna spiekota. Jednak takie koncerty powinny się odbywać w mroku posępnego betonu, gdzieś w ziejących mrokiem pomieszczeniach, bo to są warunki odpowiednie dla Sui Generis Umbra w szerzeniu psychodelicznej grozy. Eliza nie straciła drapieżności wokalnej: nadal histerycznie krzyczy, wyje i szepcze pierwszorzędnie. Muzyka Sui Generis Umbra jest raczej trudna w odbiorze, ale zgromadzeni fani byli zadowoleni. Reunion udany, czekamy na nową płytę. Miło było usłyszeć na żywo choćby "eXecutrix" czy "Virtuoso of Perversity", chciałem usłyszeć np. "The Leprosies of Sin" czy "Comayhem", ale nie zawsze można dostać wszystko. :-)

8) Alcest - Koncert Desdemony odpuściłem spacerując po Zamku w Bolkowie, popijając Piasta, gapiąc się na stoiska z płytami i rozmawiając z ludźmi z Wrotycz Records o Hamferð, death doom metalu z Wysp Owczych (fenomenalna kapela!). Przyszła kolej na Alcest. Jak wiadomo Neige na ostatniej płycie "Shelter" (2013) już kompletnie wyzbył się black metalowej agresji na rzecz kompletnego zatopienia się w oniryczny shoegaze i miękki post-rock. Znane z "Shelter" ciepłe kompozycje zdominowały występ Francuzów, nie zabrakło też mojej ulubionej "L'éveil des muses". Ale tak sobie myślałem po nastrojowym koncercie Alcest: czemu Neige nie zagrał choćby jednej black metalowo-shoegazowej kompozycji np. "Peerces de Lumiere" i nie poskrzeczał trochę? No cóż, jego wybór. W każdym razie kolejny udany, pełen życia koncert, piękne rozpływające się gitary, oniryczne wokale Neige i znanego z Les Discrets Zero i, rzecz jasna... wiele wielbicielek Neige pod sceną. Jednej zrobiłem nawet pamiątkowe zdjęcie z ulubionym muzykiem.

9) Blindead - Nie wiem który to już z kolei mój koncert trójmiejskiej formacji Blindead, chyba piąty. I dziwię się, że Blindead nie zagrał na głównej scenie, skoro Obscure Sphinx dzień później mógł (w międzyczasie produkowali się Finowie z The 69 Eyes). Na żywo muzyka Blindead po prostu przytłacza ciężarem i precyzją wykonawczą. Człowiek chłonie te dźwięki całym ciałem niemal tracąc poczucie rzeczywistości. Ostatnia płyta Blindead "Absence" (2013) jest całkiem przyswajalna, ale na żywo niektóre z utworów gniotą niemiłosiernie. Pod sceną ostry headbanging w trakcie najbardziej agresywnych partii, a klimat muzyki dopełniają niejednoznaczne wizualizacje. Zagranie na bis aż trzech kompozycji uważam za cudowny prezent dla fanów tego wspaniałego zespołu - poleciały m.in. "So It Feels Like Misunderstanding When" czy "Affliction XXIX II MXMVI".

10) London After Midnight - "London After Midnight" (1927) w reżyserii Toda Browninga z Lonem Chaneyem w roli głównej to bodaj najsłynniejszy zaginiony film grozy. Jego jedyna kopia spłonęła w pożarze składu MGM w 1967 roku. Gwoli ciekawostki podam iż 11 stycznia 1929 roku 28-letni Robert Williams miał wizje po obejrzeniu "London After Midnight" i... zamordował irlandzką gospodyni domową Julie Mangan w Hyde Parku podrzynając jej gardło. Sprawca podobno był epileptykiem i miał atak delirium po obejrzeniu filmu. "London After Midnight" to także nazwa słynnej grupy gothic rockowej z Kalifornii. Będąc szczerym nie znałem wcześniej twórczości LAM, także nie wiedziałem czego się spodziewać. Może to i lepiej, bo muzyka London After Midnight miło mnie zaskoczyła. Poruszający, pełen werwy, politycznie i społecznie zaangażowany dark rock przesycony sardonicznym czarnym humorem. Podobało mi się.

11) Deine Lakaien - Ostatni sobotni koncert i kolejny zespół, którego twórczość znam bardzo wybiórczo. Nie wiem nawet czy słowo 'koncert' jest właściwe, bardziej pasuje chyba refleksyjny spektakl. Esencją koncertową Deine Lakaien jest perfekcyjny mariaż subtelnej elektroniki, poruszającego pianina, akustycznego instrumentarium i charakterystycznego wokalu Alexandra Veljanova. Wiem, że Deine Lakaien gościł już na scenie Castle Party w 2008 roku, zatem i teraz zespół mógł się spodziewać gorącego przyjęcia. Magiczna atmosfera, subtelne piękno, czarujący śpiew Veljanowa (uwydatniony chociażby w "Fighting the Green") - idealne zwieńczenie sobotniej nocy. W niedzielę musiałem już wracać do domu... dwie noce spędzone bez snu były już ponad moje siły.

Konkludując, udany wypad na Castle Party. Wreszcie poznałem osobiście znajomego z Krakowa, Remika z którym mogłem pogadać o wulkanach i wspinaczce na nie (fajnie by było zaliczyć Kamczatkę i Kuryle, nie?). W sobotę grubo po pierwszej w nocy pewien got powiedział mi że wyglądam w trenczu i zarzuconym kapturze niczym "śmierć". Wspaniały komplement. I jakże trafny, gdyż z widmem śmierci mi po drodze. Atmosfera festiwalu sympatyczna, dużo intrygujących gotyckich strojów: gorsety, lateks na zgrabnym ciele, ostre makijaże, długie wiktoriańskie suknie. Irytował trochę konferansjer zapowiadający poszczególne koncerty na Zamku (jakieś bzdury o "rozdziewiczaniu" zespołu i inne czerstwe teksty), ale dało się wytrzymać. Pomysł z robieniem zdjęć za pomocą fruwającego drona trafiony. To by było na tyle.

Aha, propozycja dla organizatorów: w następnym roku chciałbym zobaczyć My Dying Bride i farerski Hamferð na Castle Party 2015. Wprowadźcie proszę trochę atmosferycznego doom metalu w arkana Castle Party. Da się to zrobić?