Stridulum "Burial" (2020) - recenzja

To nie będzie typowa recenzja, bardziej zlepek moich luźnych przemyśleń odnośnie mojego stosunku do muzyki smutnej, poruszającej. Ale o "Burial" też skrobnę kilka słów. Zacząłem słuchać ciężkiej muzyki metalowej w liceum, ale w trakcie wielu lat obcowania z szeroko pojętą muzyką metalową raczej nieśmiało zaglądałem w rejony post-punkowe i gotycko rockowe. Przyczyniły się do tego audycje radiowe w rodzaju "Mrocznych przestrzeni" w poznańskim radiu Afera, ale także moja naturalna skłonność do szukania w muzyce nie tylko agresji, brutalności, ale też mroku, szarości, smutku, głębokiej melancholii. Przykładowo moja długoletnia fascynacja posępnym doom death metalem czy pogrzebowym doom metalem zaprowadziła mnie na ścieżki atmosferycznego post-rocka, neofolku, neoclassical darkwave a la Dark Sanctuary czy dark ambientu (Northaunt, Desiderii Marginis, Raison d'Etre, itd.). Zahaczyłem też chwilowo o depresyjny black metal a la wczesny Bethlehem, Lifelover czy Forgotten Tomb. Wizytowałem także kilka razy festiwal gotycki Castle Party w Bolkowie, ale początkowo tylko dlatego że się zmetalizował i pojawiły się na nim koncerty dark ambientowe. Jednakże dopiero niespełna dwa lata temu uświadomiłem sobie że brzmienia post-punkowe, zimnofalowe czy rockowo gotyckie potrafią być równie mroczne i posępne jak np. funeral doom czy depressive black metal. I to tak naprawdę pionierzy post-punka czy gotyckiego rocka w rodzaju Joy Division, The Sound, The Cure czy Bauhaus wprowadzili do muzyki na początku lat 80-tych piętno smutku i melancholii inspirując tym samym całą rzesze wykonawców wywodzących się z różnorodnych subkultur muzycznych.

Smutek nierzadko bywa postrzegany w sposób jednoznacznie negatywny. Z tego względu dla niektórych ludzi nienormalne może wydawać się że ktoś taki jak ja znajduje przyjemność w słuchaniu ponurej i smutnej muzyki. To samo można odnieść do mnogości artystów tworzących melancholijne kompozycje. Smutna i refleksyjna muzyka od dawna ma dla mnie wymiar katartyczny, gdyż dzięki zanurzeniu się w niej kanalizuję w sobie takie negatywne emocje jak smutek, lęk czy gniew. Zatracam się w niej, przestaję choć na moment myśleć o pożerającej światowe gospodarki pandemii koronawirusa. Z mojego mózgu wydziela się hormon zwany prolaktyną i dzięki niemu zamiast poczucia osamotnienia i rozpaczy pojawia się ten wspaniały stan wyciszenia, wewnętrznego spokoju (obniża się poziom hormonu stresu - kortyzolu). Smutna muzyka wzmacnia moją głęboką empatię. Dzięki niej łatwiej przychodzi mi współodczuwać, postawić się w sytuacji innej jednostki. Jestem bardziej skłonny, by troszczyć się o moich bliskich, przyjaciół, znajomych. Duże znaczenie ma także warstwa liryczna danej piosenki czy towarzyszący danej płycie koncept, z którą/którym można się identyfikować. Niektóre melancholijne piosenki przywołują także przeszłe wspomnienia - ich odsłuch powoduje nagły przypływ nostalgii. Refleksyjna i smutna muzyka jest po prostu dobrym kompanem w trakcie chwil osamotnienia, braku zrozumienia, niepewności związanej chociażby z kryzysem pandemicznym. To piękny wyimaginowany towarzysz, który trwa przy jednostce niezależnie od okoliczności.

Dochodzimy do nowego projektu z Górnego Śląska zwanego Stridulum i EP-ki "Burial" (2020), która jest już dostępna na bandcampie labelu z Wrocławia Bat-Cave Production. Zespół tworzy dwójka utalentowanych muzyków z Dolnego Śląska. Skład jest damsko-męski. Debiutancka EP-ka "Burial" obejmuje trzy główne kompozycje ("Burial", "Unreal" i "Visceral") oraz krótkie intro oraz outro. Mamy tutaj do czynienia z muzyką odrealnioną, wciągającą, chłodną, aczkolwiek przystępną i taneczną, ze zróżnicowanymi żeńskimi wokalami - niekiedy delikatnymi, eterycznymi (np. początek numeru tytułowego czy przede wszystkim ogromnie nastrojowy i chyba najbardziej refleksyjny, najsmutniejszy "Visceral"), innym razem mocnymi, gniewnymi, bardziej stanowczymi (tutaj prym wiedzie ekspresyjny "Unreal"). Podoba mi się jak ta muzyka płynie, przenika słuchacza, wkracza w mglisty świat marzeń sennych. I choć emanuje z niej chłód to jednak chwilami (paradoksalnie) odczuwałem otulające mnie delikatne ciepło tych dźwięków, krótkotrwałe poczucie złudnego bezpieczeństwa. Ułuda to jednak słowo-klucz. Gdybym miał obrazowo opisać zawartość "Burial" to określiłbym ją jako zniewalająco gotycką. W tej muzycznej opowieści zakorzenia się ziarno smutku i straty. Obiecujący materiał na niewielkiej rodzimej scenie darkwave. I być może to zapowiedź czegoś wielkiego. Warto wspierać taką niszową muzykę, gdyż według oferuje znacznie więcej słuchaczowi niż obecna w mediach muzyka popularna.

Minoar powinien spodobać się fanom Hante, Minuit Machine, Kaelan Mikla, Boy Harsher, She Past Away czy Lycia.

Odsłuch:

https://batcaveproductions.bandcamp.com/album/burial